Psychoza poporodowa
W terminologii dotyczącej depresji poporodowej, często spotkać można się z terminem psychoza poporodowa. Niekiedy oba pojęcia używane są zamienne (zawłaszcza na forach internetowym, których w Internecie znaleźć można mnóstwo). Nie jest to jednak to samo.
Psychoza poporodowa jest zaburzeniem psychicznym, znacznie rzadszym (ok. 0,1-0,2% - Kaplan, Sadock, 1998), które objawia się w ciągu kilku pierwszych tygodni po porodzie (najczęściej 3-14 dzień). Prawdopodobieństwo wystąpienia psychozy poporodowej wzrasta z wiekiem matki – kobiety, które rodzą po 35 roku życia są 2,4 raza bardziej na nią narażone niż kobiety przed 19 rokiem życia.
Niektóre objawy psychozy poporodowej są spójne z obrazem depresji poporodowej (wahania i obniżenie nastroju, bezsenność, trudności z koncentracją, "gonitwa myśli"). Psychoza poporodowa to jednak zaburzenie, którego istotnym elementem są zaburzenia zachowania oraz urojenia. Zaburzenia zachowania objawiają się dziwacznym, często niestosownym lub niezrozumiałym zachowaniem wobec dziecka lub siebie (np. zakładanie noworodkowi wełnianej czapki w upalne lato).
W 40% psychoz poporodowych pojawia się stan manii. Urojenia zaś koncentrują się na dziecku (najczęściej dotyczą jego zdrowia lub bezpieczeństwa). Strach przed tym, że coś stanie się dziecku staje się obsesyjny. Matka może przestać wychodzić z domu, może też przestać karmić dziecko w wyniku urojeń, że jej mleko jest szkodliwe. Psychoza poporodowa wymaga leczenia, w większości przypadków farmakologicznego. Bywa też i tak, że konieczna jest hospitalizacja matki. Psychoza poporodowa jest niezwykle niebezpieczna – może doprowadzić do zrobienia krzywd niemowlęciu lub sobie. W trakcie trwania psychozy poporodowej 4% matek próbuje zabić swoje dziecko.
